Ο δρόμος ανήκει στο καινούριο. Καινούριο χωρίς νέους δεν μπορεί να υπάρξει

Για όσους διαχρονικά ασχολούνται με τα κοινά, τις κομματικές και πολιτικές διεργασίες, τις επιλογές των “φερέλπιδων” πολιτικών, που προορίζονται να εκτεθούν στην κρίση των πολιτών… κι έχουν το σθένος να αποδεχτούν την αλήθεια… μόνο η αποδοχή του σαθρού, αρρωστημένου, απόλυτα υποκειμενικού και παραγοντικού “κεκτημένου”, μπορεί να απομένει στο μυαλό τους πια….

Δεν μπορώ να αποδεχτώ κάτι άλλο, καθώς τα όσα έρχονται και βλέπουν το φως της δημοσιότητας στη συνέχεια και οδηγούν σε αυτοενοχικές διαπιστώσεις του τύπου “κάναμε λάθος”… απλά… επιβεβαιώνουν την παραπάνω διαπίστωσή μου, στην οποία δεν έχω καταλήξει τώρα και εξ αιτίας πρόσφατων μόνο γεγονότων, αλλά εδώ και πολλές δεκαετίες πίσω.

Ως ενεργός πολίτης, κομματικό, συνδικαλιστικό, αυτοδιοικητικό και πολιτικό στέλεχος, βίωσα και γεύτηκα προσωπικά το απότοκο τέτοιων ρυπαρών κομματικών διεργασιών, που σημάδεψαν την πολιτική μου πορεία , εκτρέποντάς την από την αρχική της στόχευση, που ήταν η ενασχόλησή μου με την κεντρική πολιτική σκηνή… και με οδήγησαν “κατ ανάγκην” να ασχοληθώ με την αυτοδιοίκηση, όπου δεν υπήρχε η προϋπόθεση της κομματικής “Θείας επιφώτησης” (εν είδη χρίσματος ή στήριξης), που θα μου επέτρεπε να διεκδικήσω τη στήριξη του κόσμου.

Θα πω, το εκ των γεγονότων συναγόμενο……

Όσο η παρεοκρατία και συγγενοκρατία με την όποια της μορφή, κάνουν κουμάντο….

Όσο οι “άφωνες” επιλογές κρίνονται ως περισσότερο αρεστές… Όσο οι αυτόφωτες δυναμικές παρουσίες ενοχλούν…

Όσο βασικό κριτήριο επιλογής καθίσταται η γονυκλινής παρουσία και η ναινέκικη αποδοχή των πάντων….

Όσο οι “περίγυροι” επιβραβευονται…

Τόσο τα κόμματα θα χάνουν το έρεισμά τους στο θυμικό του κόσμου και θα ταυτίζονται με την απαξία και την περιφρόνηση της ίδιας του της ζωής …!

Σκηνικά σαν αυτά που περιγράφω πιο πάνω, τα έζησα έντονα, με τους εκάστοτε αρχηγούς εγκλωβισμένους σε “απίθανους περίγυρους”, να αδυνατούν να ελέγξουν πρόσωπα, καταστάσεις και μηχανισμούς.

Ας μην αναρωτιούνται λοιπόν πολλοί, τι φταίει και οι πολίτες δυσανασχετούν, απομακρύνονται, πολλές φορές χυδαιολογούν για την πολιτική και τους πολιτικούς.

Το χειρότερο δε….

Τίποτα τόσα χρόνια μετά δεν έχει αλλάξει

Το συμπέρασμα καταλυτικό…

Σαν γενιά αποτύχαμε οικτρά…και φυσικά δεν πρόκειται να πετύχουμε τώρα… Είναι καλό λοιπόν, έστω και την ώρα αυτή την ύστατη, να κάνουμε πίσω…Να ανοίξουμε τον δρόμο….Μόνη ελπίδα μας, οι νέοι, οι ανυστερόβουλοι, οι ιδεαλιστές, οι ρομαντικοί, οι πραγματικά μορφωμένοι, οι ηθικοί και αλτρουιστές νέοι, που αντιλαμβάνονται την πολιτική σαν αυτό που σχεδόν ποτέ μέχρι σήμερα δεν υπήρξε….

Σαν πεδίο προσφοράς και δημιουργίας

Εγώ τους εμπιστεύομαι και τους πιστεύω, αρκει να αφεθούν να δράσουν και να δημιουργήσουν απαλλαγμένοι απο το νοσηρό και τους νοσηρούς…….!

Κι ο νοών νοείτω…………….!

Του Γιώργου Νούτσου